اروین کاتلر در کنفرانس جهانی سال 2001 علیه نژادپرستی در شهر دوربان آفریقای جنوبی شرکت کرد. او که با انتظار و امید فراوان به این کنفرانس آمده بود، در نهایت، با یأس و ناامیدی شدید آنجا را ترک کرد.
نسخه كامل
اروین کاتلر: در خیابان های دوربان- راهپیمایی ها و شعارها- واقعاً بدترین نوع سخنان تنفرآلود شنیده می شد. حرف هایی از این دست: "چقدر بد شد که هولوکاست نیمه تمام ماند."
به گمانم همه آنهایی که آنجا بودند حس می کردند که گویی شاهد یک جشنواره نفرت هستند که نمونه آن را هیچگاه در هیچ جای دیگر تجربه نکرده بودند.
دنیل گرین: اروین کاتلر، دادستان کل سابق با انتظار و امید فراوان در کنفرانس جهانی سال 2001 علیه نژادپرستی در شهر دوربان آفریقای جنوبی شرکت کرد. کاتلر که اکنون نماینده مجلس کانادا است با هراس از کنفرانس دوربان یاد می کند. از نظر او در این کنفرانس "موج جدید یهودستیزی به اوج خود رسیده و به هیئت ضد نژادپرستی درآمده بود."
به دیدگاه هایی در باره یهودستیزی، مجموعه پادکست رایگان متعلق به موزه یادبود هولوکاست در ایالات متحده- که مدیون حمایت سخاوتمندانه نهاد الیور و الیزابت استانتن است- خوش آمدید. من دنیل گرین هستم. ما یک هفته در میان مهمانی را دعوت می کنیم تا در باره شیوه های متعددی که از طریق آن یهودستیزی و تنفر بر جهان امروز تأثیر می گذارد، نظرات خود را بیان کند. مهمان امروز ما اروین کاتلر است.
اروین کاتلر: قرار بود کنفرانس دوربان نشستی علیه نژادپرستی باشد. در واقع، قرار بود که اولین کنفرانس بین المللی حقوق بشر در قرن بیست و یکم باشد. و از آنجا که محل برگزاری آن به طرزی نمادین در آفریقای جنوبی تعیین شده بود، فرصتی برای بزرگداشت برچیدن آپارتاید به عنوان بخشی از تلاش علیه نژادپرستی فراهم می آورد.
آنچه آنجا اتفاق افتاد این بود که کنفرانسی که بنا بودعلیه نژادپرستی باشد به کنفرانسی علیه اسرائیل و یهودیان تبدیل شد. کنفرانسی که قرار بود بزرگداشت برچیدن بساط آپارتاید باشد به کنفرانسی تبدیل شد که خواستار برچیدن اسرائیل به عنوان یک دولت آپارتاید بود.
در همان زمان، چندین کنفرانس مقدماتی منطقه ای برگزار شد که آخرین آن در تهران بود. آن کنفرانس منطقه ای با ممانعت از حضور نمایندگان دولت اسرائیل و تمام سازمان های غیردولتی یهودی آغاز شد. به همین خاطر، از همان ابتدا می شد نتیجه آن را تصور کرد.
بسیاری به یاد نمی آورند که در دوربان چه رخ داد یا حتی نمی دانند که چرا آنچه در دوربان اتفاق افتاد برای ما که آنجا بودیم نمایانگر نقطه عطفی در فرهنگ نفرت بود.
یهودستیزی سنتی شامل تبعیض علیه و انکار حقوق یهودیان به عنوان اقلیت در تمام جوامع میزبان و جلوگیری از برخورداری آنان از حقوق برابر با دیگران در آن جوامع بود.
یهودستیزی جدید، تبعیض علیه و انکار حق حیات اسرائیل و یهودیان به عنوان عضوی برابر از خانواده ملت ها است.
من دوربان را نماد خطرات یک فرهنگ نفرت مورد حمایت دولت می دانم. و از نظر من، این خطرناکترین نوع یهودستیزی است که ما در قرن بیست و یکم شاهد آنیم.
اگر نگاهی به درس ماندگاری که از هولوکاست و یا نسل کشی - از سربرنیتسا تا رواندا- آموختیم بیندازیم، متوجه می شویم که نسل کشی ها ناشی از نظام مرگ نبوده اند، بلکه در اثر همین تحقیر و اهریمن سازی از دیگران که مورد حمایت دولت ها هم بوده رخ داده اند.
از نظر دیوان عالی کانادا، هولوکاست نه در اتاق های گاز که با کلمات آغاز شد.
من اتفاقاً از طرفداران سرسخت آزادی بیان هستم. تحصیلاتم را در رشته حقوق در دانشگاه ییل ایالات متحده به پایان رساندم که خود دژ مستحکم آزادی بیان است. و هنوز معتقد به آنچه که در آن زمان یاد گرفتم هستم: آزادی بیان مایه حیات دمکراسی است. اما قوانین داخلی و بین المللی تحریک به خشونت را منع می کند، چه رسد به تحریک به نسل کشی را.
و در کشوری چون کانادا، قوانینی داریم که رواج عمدی تنفر و تحقیر علیه یک گروه مشخص در مکان های عمومی را منع می کند، چرا که این رفتار در حیطه آزادی بیان نمی گنجد و در واقع تجاوز به همان ارزش هایی است که شالوده آزادی بیان- جستجوی حقیقت، مرکز برخورد عقاید، استقلال و انسجام فرد- به شمار می رود.
به گمان من، یکی از مشکلات امروز ما این است که بیش از حد به این نوع از گفتمان یهودستیزانه انباشته از نفرت میدان داده ایم. و همچنین معتقدم که برای مبارزه و غلبه نهایی بر آن، می توانیم حمایت بنیادین توده های مردم را جلب کنیم.